چند وقت قبل یک مهاجر افغانستانی تیتر رسانه های ایران شد ، علمی خان عبداللهی که به او لقب میکل آنژ افغانستانی را دادند ، مجسمه سازی بود که با کمترین امکانات ، مجسمه های خاص و منحصر به فردی را می ساخت .
خانم پناهی از شاگردان استاد عبداللهی است که حالا کارگاه خودش را دارد و مجسمه هایش طرفداران زیادی پیدا کرده است . آثار خانم پناهی دو شاخصه دارد که باعث میشود نسبت به سایر هنرمندان مجزا و بدیع باشد :
اول اینکه صفر تا صد مجسمه ها کار دست و هنر خلاقانه ذهنی اوست و دوم اینکه هیچ نمونه مشابه بیرونی ندارد و کپی برداری نیست بلکه همه ی مجسمه ها محصول اندیشه و فکر هنرمند است.
آخرین اثر خانم پناهی نشان دهنده ی وضع زنان در دوره فعلی است ، مجسمه ای خارق‌العاده که زنی را در چارچوب تنگ یک مرد نشان میدهد . خودش درباره این اثر میگوید : میخواستم نشان دهم که زنان چگونه در حصار تفکرات پوسیده و مندرس گیر افتاده و راه فراری ندارد .
خانم پناهی درباره سبک و نوع مجسمه سازی خود میگوید :این نوع مجسمه سازی را «پاپیه ماشه »میگویند و مجسمه ها با نوعی خمیر ساخته میشوند .
مجسمه ها شکل ظاهری خاصی دارند و در نگاه اول شبیه مجسمه های باستانی دیده میشود .
بینظیر پناهی یکی از ده ها هنرمند مهاجری است که با کمترین امکانات توانسته آثار منحصر به فرد و زیبایی را خلق کند که نگاه هر بیننده ای را تسخیر میکند .
فاطمه نظری
