یکی از صنایع مشهور افغانستان کلالی است. این صنعت در گذشته در ولسوالی استالف کابل از شهرت فراوان برخوردار بود؛ اما امروزه از رونق افتاده است.
شماری از کلالان می‌گویند، با رونق گرفتن بازار ظروف فلزی، ظروف کلالی بازار خود را از دست داده است.
حکیم صافی یکی از کلالان در گفت‌وگو با خبرگزاری فرهنگ می‌گوید: «امروزه کم‌تر از این ظروف استفاده می‌شود.»
به گفته‌ی وی ظروف کلالی در نگه‌داری آب سرد، دوغ و… هنوز قابل استفاده است.
فهیم استالفی یکی از کلالان ولسوالی استالف ولایت کابل که ۲۲سال به این صنعت مصروف است، می‌گوید که میزان فروش این نوع ظروف بسیار کاهش یافته است.
وی روی آوردن مردم به زندگی شهری را عامل عمده در کاهش فروش ظروف کلالی می‌داند و می‌افزاید: «ارتباط مردم با شهرها باعث شده است تا آن‌ها از بازار شهرها ظروف فلزی خریداری نمایند. از این جهت ظروف کلالی کم‌تر به فروش می‌رسند.»
اما شمار دیگر از کلالان، صنعت کلالی را میراث باقی‌مانده از نیاکان خود می‌دانند و تأکید می‌کنند که هیچ چیزی نمی‌تواند جای این صنعت را بگیرد.
محمدنصیر یکی از کلالان استالف می‌گوید: «این صنعت حدود 400 سال پیش از بخارا به افغانستان آورده شد. ظرافت‌هایی که در ساخت ظروف کلالی هست، هرگز قابل تجدید در ظروف فلزی نمی‌باشد.»
او که بهای بلند این نوع ظروف را عامل اصلی کاهش مشتریانش می‌داند می‌افزاید: «صنعت کلالی پرزحمت اما کم‌درامد است. به خاطر زحمت زیاد، قیمت آن نیز بلند می‌باشد. از این‌رو خریداران آن نیز کم است.»
به گفته‌ی او ظروف کلالی توسط گِل «مکن» در سه مرحله ساخته می‌شود؛ مرحله غربال، مرحله پختن و مرحله شکل‌دهی و رنگ‌آمیزی.
عبدالظهور حفیظی
