شب تاریک و بیم موج؛ سکوت موسیقی در کوچه و پس‌کوچه‌های کابل
شماری از هنرمندان کابل به خبرگزاری فرهنگ می‌گویند که ممنوعیت موسیقی نه‌تنها باعث کساد بازار موسیقی در افغانستان شده است؛ بلکه تفریح، سرگرمی و نان را نیز از هنرمندان گرفته است.
فرتاش(مستعار) که کباب‌پز یکی از رستورانت‌ها در پل‌سرخ است، می‌گوید: «ولا قدیم خوب بود. تیپک مه د بغل گوشم چالان می‌کدم و احمدظاهر گوش می‌کدم. باور کو هیچ امی خستگی ره نمی‌فامیدُم.»
ممنوع کردن موسیقی تنها تفریح و سرگرمی را از شماری مردم کابل نگرفته؛ بلکه به کسب‌و کار تعدادی از «فروشندگان خیابانی فلم و موسیقی» را نیز آسیب زده است.
سجاد که با رایانه(لپتاپش) درون یکی از غرفه‌گگ‌های فلزی کنار پیاده‌رو نشسته است، می‌گوید: «کار و بار نیس. مه هم مکتب می‌روم و نمیه‌روز اینجه میایوم خو چیز جور نمیشه. کس موزیک خو بیخی نمی‌گیره. یگان تا فلم اگه بگیره خلاص.»
امید نیز شهروند کابل است. او پیش از این کسب‌و‌کار فروش وسیله‌های موسیقی داشته؛ اما با تغییر دولت وسیله‌هایش را شکسته و حالا در داروخانه‌ی برادرش کار می‌کند. امید حالا تنها چیزی که دارد، گیتار شخصی خودش است؛ اما نمی‌‌‌نوازد.
حالا، این‌که محدودیت‌ها چقدر می‌توانند مردم را از شنیدن موسیقی باز دارد، از جاوید بشنوید: «آهنگ گوش می‌کنم. د بیرون، داخل موتر گوشکی میزنم. د دکان باز امو قسم گوش می‌کنم.»
شنیدن موسیقی از دید نظام فعلی افغانستان مخالف با احکام دین اسلام بوده و پخش‌و نشر آن در بازار، موتر، تفریح‌گاه، رستورانت و سالن‌های عروسی ممنوع می‌باشد.
ابازر احمدی
