- پروانه علیزاده
بی‌کاری در میان جوانان تحصیل‌کرده افزایش یافته است. بسیاری از این تحصیل‌کرده‌ها به‌خاطر نبود کار مناسب و برای به دست آوردن پول حلال به دست‌فروشی روی آورده‌اند.
جوانی در جاده‌های کابل با دل پریشان نشسته و با چشمان مضطرب به این‌سو و آن‌سو نگاه می‌کند. او فکر می‌کند تمام آرزوهایش به کام فنا رفته و چرخه‌ی زندگی‌اش گیر کرده است.
بلال فارغ‌التحصیل رشته مدیریت از دانشگاه کابل است. او به خبرگزاری فرهنگ می‌گوید: «به امید رسیدن به آرزوهایم وارد دانشگاه شدم. چندین ماه است که فارغ‌التحصیل شده‌ام. با تلاش فراوان نتوانستم شغل مناسبی پیدا کنم؛ لذا مجبور شدم به خاطر امرار معاش خانواده‌ام، سبزی‌فروشی نمایم.»
او می‌گوید: «اکثریت دوستانم کشور را به‌خاطر رسیدن به آرزو‌های‌شان ترک کردند.»
او از ماندن خود به افغانستان ابراز رضایت می‌کند و می‌گوید:«هم‌سن و سالانم رؤیاپردازی می‌کنند که اگر مهاجرت کنند شرایط بهتری خواهند داشت؛ در حالی که ما در کشورهای دیگر مهاجر و شهروند درجه دوم محسوب می‌شویم. شاید آرامش داشته باشیم اما هیچ‌گاه به آرزو‌های خود نخواهیم رسید.»
مرضیه فارغ رشته مدیریت از دانشگاه کابل است. مرضیه پس از آمدن طالبان، یک‌سال زندگی خویش را با سه برادرزاده‌اش سپری کرد و سال آخر دانشگاه‌اش را با ترس ادامه داد. او که اکنون در ایران به‌سر می‌برد، به خبرگزاری فرهنگ می‌گوید: «می‌خواهم به تحصیل خویش ادامه بدهم تا بتوانم روزی مصدر خدمت به میهنم شوم.»
او می‌افزاید: «آرزو داشتم چراغی از روشنایی برای آینده‌ام بسازم که در تاریکی‌های زندگی بهترین ابزاری برای روشن نمودن راهم باشد.»
سکینه ۲۳ ساله از رشته روانشناسی دانشگاه کابل فارغ شده است. او اکنون در خانه نشسته و مصروف خیاطی است. او به خبرگزاری فرهنگ می‌گوید: « به‌خاطر شرایط امنیتی، فامیلم اجازه نمی‌دهد وظیفه بگیرم و حتا اجازه نمی‌دهد کورس زبان بروم.»
او می‌افزاید: «با این کار احساس می‌کنم یک فرد بی‌سواد هستم؛ زیرا حس می‌کنم آرزوهایم برباد رفت و دیگر نمی‌توانم وظیفه دلخواه‌ام را به‌دست بیاورم.»
نبود کار و فقر و تنگدستی باعث شده است بسیار از تحصیل‌کرده‌ها از ادامه‌ی تحصیل باز بمانند و به شغل‌های دست‌فروشی و … روی بیاورند.
