از عمر کافه‌ها در کابل زیاد نمی‌گذرد. شاید پنج-شش سال بیش‌تر نمی‌شود که در کابل کافه‌ها فعال گردیده‌اند. با همین عمر کوتاه‌اش توانست جای مناسب برای فرهنگیان و روشنفکران گردند.
پس از مسلط شدن طالبان در افغانستان و وضع محدودیت‌‌ها بر جوانان شور و اشتیاق رفتن به کافه خاموش گردید. طالبان هرروز با آزار و اذیت مراجعین می پردازند. حتا جوانان نمی‌توانند با نامزد، همسر، خواهر و برادر خود به کافه بیایند.
یکی از کافه‌هایی که در غرب شهر کابل موقعیت دارد و مسئول آن از گرفتن نام کافه‌اش خودداری می کند، گنجایش بیش از صد نفر را دارد. اما اکنون روز چهار تا هفت نفر بیش‌تر در آن مراجعه نمی‌کند.
یکی از مراجعین این کافه به خبرگزاری فرهنگ می‌گوید: «دگر کافه‌ای وجود نخواهد داشت.»
وی در جواب این که چرا ابراز ناامیدی می‌کند، می‌گوید:«وقتی کس نیاید، کافه‌چی از کجا کرایه‌ی آن را بپردازد؟»
مسؤول کافه که نمی‌خواهد نامش برده شود می‌گوید: « قبلا در این‌جا بیش از هفت نفر کار می‌کردیم و حالا به سه نفر نفر رسیده‌ایم. در این وضعیت اگر معاش کارمندان را بدهم از کرایهٔ کافه باقی می‌مانم و اگر کرایهٔ کافه را بدهم از معاش کارمندان باقی می‌مانم.»
وی در جواب این پرسش که اکنون روزانه چه تعدادی در این‌جا مراجعه می‌کننده می‌گوید: « جوانان علاقه و انگیزه‌ای برای آمدن در کافه را ندارند. قبلاً حداقل در روز بیش از نفر صد نفر مهمان داشتیم. حالا روزی ده نفر هم نداریم.»
وی درباره علت آن می‌گوید: «واضح است، نیاز به توضیح ندارد.»
مهدی رضایی مسئول «کافه دیدار» که در منطقه برچی موقعیت دارد، از کم شدن مشتری‌ها شکایت دارد و می‌گوید: فرهنگی‌ها متاسفانه خیلی کم می‌آیند.
او درباره کاهش مشتریانش می‌گوید: « ترس، وضع محدودیت باعث گردیده است که فرهنگی‌ها و مردم حتا با خانم، خواهر و نامزد خود هم نیایند.»
او نسبت به آینده کافه‌ها ابراز نگرانی کرده می‌گوید: «هرگز، اگر وضعیت چنین باشد ناگزیر کافه را بسته کنیم؛ زیرا دو ماه می‌شود که کرایه‌ی کافه را از جیب خود پرداخته‌ام.»
این در حالی است که بعد از سقوط دولت غنی، خیلی از کافه‌های دیگر در غرب کابل بسته شده‌اند. کافه‌های «راندو»، «نعنا» و «تبسم» از جمله‌ی کافه‌های‌اند که طی ماه‌های اخیر به دلیل کاهش درآمد وعدم مراجعین بسته شده‌اند.
عنایت مهدوی
