امیر حبیب الله خان، نخستین عکاس افغان
نخستین عکاس افغان امیر حبیب الله خان پادشاه افغانستان (۱۹۰۱-۱۹۱۹) است. حبیب الله مرد خوشگذرانی بود و علاقه زیادی به مظاهر دنیای جدید داشت. او اولین بار موتر، سینما، تیلفون و عکاسی را به کابل آورد.
فیض محمد کاتب، در جلد چهار»سراج التواریخ» می گوید در اوایل سال ۱۹۰۹ میلادی امیر حبیب الله خان از هندوستان «هزار روپیه « را وسایل عکاسی خریداری کرده و قسمتی از ضلع شمالی ارگ شاهی را به استدیوی عکاسی تبدیل کرد.
امیر، گروهی از درباریان را با فنون عکاسی آشنا کرد تا کار شستن و روتوش عکس ها را انجام دهند. این شاگردان بیشتر از دربار بودند: میر حسام الدین رسام از ولایت غزنی، نقاش معروف دربار که نقاشی دیواری می کشید، همراه با دو برادرش میر عبدالروف و سید جواد و نیز دو غلام بچه دربار به نام‌های امان بیگ شغنانی و محمد ایوب خان ایلخانی هزاره از اولین کسانی بودند که با فنون عکاسی آشنا شدند.
امیر حبیب الله و شاگردانش ابتدا عکس شهزادگان، سرداران و اعیان را می‌گرفتند و آنها را به صاحبان عکس فروخته و در آمد آن را صرف یتیم خانه‌ی می کردند که در سال ۱۹۱۱ تاسیس کرده بود.
در زمان حکومت امان الله خان هنرعکاسی در افغانستان جای بیشتر باز کرد. او همانند پدرش حبیب الله خان در توسعه و پیشرفت عکاسی در افغانستان توجه زیاد داشت.
شاه امان الله خان خودش عکاسی نمی کرد. او در سفر اروپایی اش در سال ۱۹۲۷ میلادی، چندین پایه کامره و وسایل عکاسی را از آلمان با خود به کابل آورد تا باعث تشویق و انکشاف هرچه بیشتر این هنر شود. در سفر شش ماهه او به اروپا؛ ملکه ثریا همسر و نورالسراج خواهرش با یک روبند نیمه ابریشمی و جوراب‌های سیاه ظاهر شدند و از آنها عکس گرفته شد، این عکس‌ها در روزنامه‌های اروپا چاپ شد که برای اولین بار صورت ملکه و خواهر یک شاه افغانستان دیده می‌شد.
در دوره حکومت حبیب الله کلکانی، کشمکش های سیاسی و نظامی زیاد بود اما عکاسان به حالت عادی فعالیت داشتند و عکس های مستند و یادگاری می گرفتند.
نادرشاه خودش عکاس نبود، اماعکس‌های زیادی از او وجود دارد. ولی مهمترین عکسی که از او در دست است، از آخرین لحظه حیات او است؛ عکسی از صحنه یی که نادرشاه به دست عبدالخالق به قتل می رسد.
دوره ظاهر شاه دوره آرامش بود. به همین جهت رفت و آمد جهانگردان، عکاسان خارجی در این دوره زیاد بود. با آمدن توریست‌ها و عکاسان، کامره‌های عکاسی انالوگ که در آن از فیلم (نگاتیو) استفاده می شد، در عکاسخانه‌های شهر کابل افزایش یافت. کامره‌های فوری صندوقچه یی سیاه و سفید در گوشه و کنار شهر کابل زیاد به چشم می خورد.
درهمین دوره بود که عکاسی از چهار دیواری ارگ وانحصار شاهزاده گان بیرون رفت و دوربین‌های جدید توسط تاجران وارد کشور گردید. همین طور چندین عکاسی در گوشه و کنار شهر کابل برای رفع نیاز های مردم از قبیل عکس برای تذکره و ترخیص و …. گشایش یافت و استدیوهایی ساخته شد.
داوود خان، هنر، فرهنگ، عکاسی و ورزش را دوست داشت. در دوره حکومت او تعدادی از جوانان به منظور فراگیری فیلمبرداری وعکاسی به کشورهای جاپان، ایران و بلغاریا فرستاده شدند، عکاسی فوری وخیابانی افزایش بیشتریافت.
