حافظیه محل دفن یکی از شعرای بزرگ ایران است و همانطور که از اسمش پیداست محل دفن شاعر نامدار ایران حافظ شیرازی می باشد .
این مکان از محبوب‌ترین جاهای دیدنی ولایت شیراز به شمار می‌رود.
علاوه بر حافظ، عرفا و شعرای نامدار دیگری در این مکان به خاک سپرده شده‌اند که هر یک در نزد مردم از جایگاه خاصی برخوردارند.
جاذبه‌های دیدنی دیگری اطراف آن وجود دارد و دسترسی به این مکان آسان است.
نام کامل این شاعر، خواجه شمس الدین محمد بن بهاءالدین حافظ شیرازی است که به اختصار حافظ خوانده می‌شود و القاب دیگری همچون لسان‌الغیب، ترجمان الاسرار، لسان‌العرفا و ناظم‌الاولیا نیز دارد. وی در سال 727 هجری قمری چشم به جهان گشود و در سال 792 هجری قمری از دنیا رفت. حافظ در طول حیاتش به یکی از سخنوران نامی جهان و شاعر بزرگ قرن هشتم ایران (برابر قرن چهاردهم میلادی) تبدیل شد و غزلیاتی ارزشمند را از خود بر جای گذاشت. با ترجمه اشعارش به زبان‌های اروپایی در قرون هجدهم و نوزدهم نام او به محافل ادبی جهان غرب نیز راه یافت و شهرتی بیش از پیش پیدا کرد تا جایی که امروز نام وی به فرهنگ و ادب ایران گره خورده است و هر سال در بیستم ماه میزان مراسم بزرگداشتی برای او برگزار می‌شود.
مقبره حافظ شیرازی در شمال غرب شیراز داخل یک باغ آراسته قرار دارد. حافظ در قرن هشتم دار فانی را وداع گفت و در قرن دوازدهم مقبره وی توسط کریم خان زند به این مکان انتقال یافت. شعار حافظ به روی سنگ قبر مرمری‌اش حکاکی شده‌اند. یک طاق هشت ضلعی در سال ۱۳۱۵ به روی مقبره حافظ شیرازی ساخته شد.
گردشگران از سراسر دنیا و ایران از آرامگاه حافظ نه تنها به خاطر این که یکی از جاهای دیدنی شیراز است، بازدید می‌کنند، بلکه به دلیل این که طرفدار و عاشق حافظ و اشعارش هستند، به شیراز سفر کرده و از این میعادگاه بازدید می‌کنند. فال حافظ را که می‌دانید و بلد هستید. در بازدید از آرامگاه حافظ فال بگیرید و به نکات ظریف غزل‌هایش توجه کنید و بیندیشید. در حافظیه بگردید و در چای خانه‌اش دمی استراحت کنید.
پس از مرگ این شاعر تا 65 سال، هیچ بنایی بر فراز مقبره وی بنا نشد تا اینکه در سال ۸۵۶ هجری قمری مصادف با ۱۴۵۲ میلادی، شخصی به نام محمد یغمایی، وزیر میرزا ابوالقاسم گورکانی (حاکم فارس) برای اولین بار تصمیم گرفت یادبودی را برای وی بنا کند. او عمارتی گنبدی شکل بر فراز مقبره حافظ ساخت و در جلوی آن حوض بزرگی تعبیه کرد تا آب از رکن آباد که منبع آب شیراز به شمار می‌رفت، به آن بریزد.
اولین مرمت و بازسازی جدی بنای حافظیه به سال 1386 مربوط می‌شود که در طی آن، کارهایی همچون تمیز کردن سطح مسی روی گنبد، مرمت بخش‌های خراب ساختمان‌های اطراف و همچنین متصل کردن مقبره‌ها و باغ‌های اطراف به مجموعه صورت گرفت.
اگر آن تُرک شیرازی به دست آرد دل ما را
به خال هِندویَش بخشم سمرقند و بخارا را
بده ساقی مِیِ باقی که در جنت نخواهی یافت
کنار آب رُکن آباد و گُلگَشت مُصَلّا را
فَغان کاین لولیانِ شوخِ شیرین‌کار شهرآشوب
چنان بردند صبر از دل که تُرکان خوان یغما را
ز عشق ناتمام ما جمال یار مُستَغنی است
به آب و رنگ و خال و خط چه حاجت روی زیبا را؟
من از آن حسن روزافزون که یوسف داشت دانستم
که عشق از پرده عصمت برون آرد زلیخا را
اگر دشنام فرمایی و گر نفرین، دعا گویم
جواب تلخ می‌زیبد، لب لعل شکرخا را
نصیحت گوش کن جانا که از جان دوست‌تر دارند
جوانان سعادتمند پند پیر دانا را
حدیث از مطرب و مِی گو و راز دَهر کمتر جو
که کس نگشود و نگشاید به حکمت این معما را
غزل گفتی و دُر سفتی، بیا و خوش بخوان حافظ
که بر نظم تو افشاند فلک عِقد ثریا را
