فقر و بیکاری در افغانستان باعث شده است تا بسیاری از جوانان تحصیل‌کرده به کارهای سخت روی بیاورند. بیشتر این جوانان فارغ‌التحصیلان دانشگاه‌های کشورند.
احمدامید فارغ رشته مدیریت از دانشگاه کابل، جوانی است که روی کراچی دستی در گوشه‌ای از پل‌خشک برچی، سبزی‌فروشی می‌کند. او به خبرگزاری فرهنگ می‌گوید: «به امید رسیدن به آرزوهایم دانشگاه را به پایان رساندم. چندین ماه است که فارغ‌التحصیل شده‌ام. زیاد تلاش کردم که شغل مناسبی پیدا کنم؛ اما نشد. لذا مجبور شدم به‌خاطر امرار معاش خانواده‌ام، سبزی‌فروشی کنم.»
بیشتر جوانان تحصیل‌کرده بعد از تحولات اخیر، افغانستان را ترک کردند و به کشورهای اروپایی آواره شدند؛ اما احمد امید کسی است که افغانستان را خانه‌ی خود می‌داند و می‌خواهد در کشور خودش کار کند.
وی می‌افزاید: «بیشتر دوستانم کشور را به‌خاطر رسیدن به آرزوهای‌شان ترک کردند. آن‌ها فکر می‌کردند که در کشور دیگر آرامش دارند. در حالی که آن‌ها در کشور دیگر شهروند درجه دوم محسوب می‌شوند.»
تنها پسران تحصیل‌کرده نیستند که به دنبال کار می‌گردند، دختران نیز با مشکل بیکاری روبه‌رو می‌باشند.
شیما یکی از داخترانی است که سال گذشته از رشته مدیریت دانشگاه کابل فارغ شده است. او می‌گوید: «آرزو داشتم که بتوانم بعد از فراغت شغل مناسبی پیدا کنم؛ اما هرچه تلاش کردم نتوانستم به آرزویم برسم. حالا که وضعیت کار برای بانوان سخت‌تر شده است.»
او می‌گوید که هنوز بیکار است و اقتصادخانوده‌اش هم خوب نیست.
رحیمه۲۴ساله که از رشته روانشناسی فارغ شده، اکنون با چرخ خیاطی زندگی‌اش را می‌چرخاند. او می‌گوید: «کارم بد نیست. من به خاطر شرایط بد امنیتی درخانه خیاطی میکنم.»
او روز یک دو مشتری بیشتر ندارد و شغل خیاطی در خانه را کار دشوار می‌داند. وی می‌افزاید: «اگر در بیرون از خانه دکان می‌داشتم، پول بیشتری به دست می‌آوردم. اما حالا ماهانه حدود 7000 افغانی عاید دارم. با همین زندگی خود را می‌چرخانم.»
این در حالی است که هر روز بر میزان بیکاری و فقر افزوده می‌شود. سازمان ملل در گزارش ماه سنبله خود گفته است که افغانستان با فاجعه انسانی روبه‌روست و نیاز به کمک فوری دارد.
هفته گذشته شماری از بانوان تحصیل‌کرده در یک گردهمایی در شهر کابل با به نمایش گذاشتن مدارک تحصیلی و اسناد کاری خود، خواهان کار و مشارکت سیاسی و اجتماعی شدند.
پروانه علیزاده
عکس: شبکه اجتماعی
